Rozdział 2

Nastał poranek. Pierwsze promienie słońca zaczęły wlewać się do wnętrza pokoju, oświetlając twarz śpiącego Sasuke. Powoli otworzył oczy. Nie potrafił spać, gdy światło padało prosto na jego powieki. Jednak wcale nie przeszkadzało mu to, że się obudził. Nie przepadał za długim snem. Spanie powyżej standardowych ośmiu godzin uważał za marnowanie czasu. Dlatego był zadowolony, że sypialnia wychodziła na wschód, a jego łóżko znajdowało się dokładnie na przeciwko balkonu. Nie musiał wcześniej nic przestawiać.

Przyszykował sobie śniadanie. W torbach, które wcisnął mu wczoraj Naruto, znalazł miodowe płatki i mleko. Rano nigdy nie miał ochoty jeść, a taki posiłek nie dość, że lekki, to potrafił dać mu mnóstwo energii. Zawsze wydawało mu się, że płatki są dobre dla dzieci, jednak kiedyś, z braku innych produktów, odkrył, że zawierają one więcej cukrów niż inne rzeczy, które jadał na śniadanie.

Jedząc, zastanawiał się nad planem dnia.

Dzisiaj rozpoczynał śledztwo. Postanowił potraktować je poważnie, dlatego zaczął od tego, od czego powinien rozpocząć każdy profesjonalny śledczy: od analizy sytuacji, którą chce zbadać.

Sakura.

Sakura była tytułem i tematem jego śledztwa. Tak ją określił. W gruncie rzeczy nie tęsknił jakoś specjalnie za koleżanką z drużyny. Po prostu chciał wiedzieć, co się z nią działo. Uchiha musiał się dowiedzieć. Nie mógł zostawić swojego urażonego ego na pastwę losu. Nie mógł pozwolić, żeby szalenie zakochana w nim dziewczyna nagle przestała się nim interesować. Nie mógł pozwolić, żeby jego przyjaciele nie chcieli mu o niej nic powiedzieć. Ten, który przewyższa ich prawie we wszystkim ma być okłamywany? O, nie. Grubo się pomylili.

Co istotnego o niej wiedział?

Jej umiejętności są dużo lepsze niż za czasów drużyny siódmej. Być może nawet lepsze niż te, które zaprezentowała podczas wojny. Kilkakrotnie słyszał o niej, jako o następczyni Tsunade. Szczególnie po śmierci Piątej. Podobno dorównywała jej w umiejętnościach medycznych. W końcu także odblokowała pieczęć Byakugou.

Sasuke założył także, że Sakura nadal go kocha. To była jego pierwsza teoria: Sakura nie chce stanąć z nim w twarzą w twarz, dlatego poprosiła przyjaciół, by kryli ją i tym samym jej głębokie, względem jego osoby, uczucie, tak długo jak się da.

Właściwie to była już trzecia. Dwie wcześniejsze musiał uznać raczej jako fikcję, bo były zbyt nierzeczywiste.

Sakura nie żyje.

To nie miałoby większego sensu. Powiedzieliby mu o tym. Nie byłoby to faktem do ukrywania.

Sakura faktycznie jest na misji.

Samo w sobie było to zgodne z racjonalnym myśleniem, ale nikt nie odpowiedział mu od razu. Na odpowiedź zdobył się jedynie Sai, który był w stanie zatuszować swoje emocje.

            Sasuke wiedział, że kłamał.

Przeżuwając mocno rozmoczone już miodowe krążki, uznał, że nad następnymi dwiema teoriami też nie ma po co rozmyślać. Z bardzo prostego powodu: nie uznawał ich. Były całkiem prawdopodobne, ale Sasuke nie chciał dopuścić ich do świadomości.

Sakura nie chciała się z nim zobaczyć, bo doszła do wniosku, że nie jest on odpowiednią osobą, którą powinna kochać.

 Jednocześnie przeczyło to jednemu z jego założeń.

Sakura ma kogoś, przez co nie ma ochoty się z nim widzieć.

Sam nie wiedział, co o tym sądzić. Ciężko mu było sobie wyobrazić koleżankę z drużyny przy czyimś boku.

Wyszedł z domu. Nie chciał tracić czasu, chociaż na razie nie zamierzał się ruszać z Konohy. Przecież dopiero co przybył. Swoje kroki skierował do domu Naruto. Pomimo tego, że Uchiha intensywnie stukał w drzwi, nikt nie otwierał. Przez myśl przeszło mu włamanie się przez okno. Sasuke był pewien, że Naruto odsypia wczorajszy wieczór. Blondyn zawsze miał mocny sen, który sake tylko wzmocniło.

— Pan do Hokage? — Za plecami Sasuke rozbrzmiał miły głos. —Nie ma sensu się dobijać — powiedziała starsza, przygarbiona kobieta.

Więc jest to jedna z tych starszych pań, które zawsze wszystko wiedzą o swoich sąsiadach, szczególnie, gdy robią, według nich, coś gorszącego, jak picie alkoholu? —pomyślał Sasuke.

— Wyszedł już do swojego gabinetu — dokończyła swoją wypowiedź.

Uchiha był w szoku. Dziewiąta rano, dzień po zakrapianym spotkaniu i Naruto był już w pracy? Chciał się o tym przekonać na własne oczy. Nie dowierzał, póki nie wszedł do gabinetu i nie przywitała go uśmiechnięty Uzumaki.

— Nie sądziłem, że będziesz mnie tak często odwiedzał! — powiedział na wstępie Naruto.

Sasuke podzielał jego zdanie. Widzieli się już trzeci raz w przeciągu doby. Faktycznie często. Jednak teraz, podobnie jak za pierwszym razem, spotkanie to było konieczne. Sasuke miał interes: drugi etap śledztwa.

— Mógłbym zajrzeć do akt z ostatnich pięciu lat, Naruto?

Sprawdzenie Sakury. Gdyby się dowiedział o jej przeszłości, z okresu powojennego, mógłby odrzucić lub poszerzyć konkretne tezy. Ba! Może nawet od razu dowiedziałby się, co się z nią teraz dzieje!

— Akta? Po co ci akta? — Naruto nie krył zdziwienia. — Myślałem, że wpadłeś, żeby pogadać o wczorajszym wieczorze.

— Są mi potrzebne, bo...

— Właśnie, wieczór! Sasuke, przyznaj, że ci się spotkanie podobało. No powiedz, jak to było po tylu latach zobaczyć się ze starymi znajomymi? Coś świetnego! Nie uważasz? —Naruto nie pozwolił dokończyć swojemu przyjacielowi, był bardzo pochłonięty nową myślą.

— Spotkanie było w porządku — powiedział Sasuke, dosyć twardym tonem. — Akta...— wyraźnie zaintonował, zostawiając krótką przerwę przed dalszą częścią zdania, tak aby Naruto mógł skupić się na głównym wątku — są mi potrzebne, ponieważ chciałbym mieć jakiekolwiek pojęcie o tym, co działo się w wiosce podczas mojej nieobecności. Mógłbym się wtedy stać jej pełnoprawnym mieszkańcem.

— Rozumiem — odparł Uzumaki, wesołym głosem. — To miło, że chcesz być bliżej tego, co dzieje się w wiosce.

Naruto podszedł do drzwi znajdujących się w prawej części gabinetu. Sasuke podążył za nim wzrokiem. Za drzwiami znajdowało się małe pomieszczenie. Dosłownie kilka metrów na kilka. Do tej pory był pewien, że akta są trzymane w większych schowkach i pod lepszą ochroną. Tu nawet nie było klucza. Ale to Naruto był Hokage, dlatego nie chciał nawet rozwodzić się nad tym, co też mógł sobie wymyślić.

— To te akta. — Na pobliskim stoliku wylądowało kilka teczek z aktami, większej lub mniejszej grubości, ułożone chronologicznie.

Sasuke stwierdził, że jednak więcej było tych obszerniejszych. To tam spodziewał się natrafić na jakiś ślad o Sakurze. Czuł, że właśnie trzyma w ręku rozwiązanie całej zagadki.

— Jeśli ci to nie przeszkadza, to pójdę i poczytam w domu. Wiesz, muszę się skupić, a tu na pewno zaczną za niedługo przychodzić mieszkańcy, żeby pozałatwiać różne sprawy. — Sasuke chciał się jak najszybciej oddać lekturze, a wizja ciągle gadającego Naruto nie uśmiechała mu się.

— Oczywiście! Nie ma problemu — powiedział blondyn, po czym klepnął Uchihę w plecy z taką siłą, że omal wszystkie akta nie wylądowały na podłodze.

Sasuke czym prędzej poszedł do domu. Gdy tylko wszedł do salonu, usadowił się wygodnie na kanapie i wybrał najstarszą teczkę, tę która opisywała rok po wojnie.

"Liczba i gęstość zaludnienia Konohy"— głosił nagłówek po otwarciu. Sasuke przekartkował kilka stron. "Eksport i import" — coś mu się nie zgadzało. Otworzyła na spisie treści, gdzie nagłówek wyjaśnił mu wszystko: "Rozwój gospodarczy Konohy oraz wszelkie czynniki mu podlegające".

Statystyka go nie interesowała, więc wziął pliki papierów z  kolejnych lat. Doszedł do dwóch wniosków, gdy przejrzał je wszystkie. Albo Naruto jest tak głupi, że nie zrozumiał, o które akta mu chodziło albo zrobił go w konia, specjalnie wciskając mu same dane statystyczne. Musiał z nim poważnie porozmawiać. Bez zastanowienia wszedł do gabinetu Hokage. Nawet nie zapukał. Był teraz zbyt rozdrażniony, aby wykrzesać z siebie odrobinkę kultury i zapukać. Uchiha są kulturalni, gdy są w nastroju.

— Sasuke! Jesteś wzorowym mieszkańcem! Przeczytać całość w takim tempie! —Naruto najwyraźniej nie przeszkadzało to, że Sasuke wtargnął podczas narady z trzema członkami ANBU. Grymas na twarzy Uchihy też nie wydawał się dla niego istotny.

— Panowie, rozumiem, że się rozumiemy? — Naruto zwrócił się tym razem do stojących przed nim shinobi. Ci skinęli tylko głowami i zniknęli w kłębach dymu.

— Głąbie, co żeś mi dał? — Sasuke nie miał zamiaru ukrywać swojego niezadowolenia.

— Akta.

— Idioto! To było pytanie retoryczne... — Gdyby Sasuke dalej nie trzymał teczek, które mógł wszędzie odłożyć, to facepalm, w jego wykonaniu, byłby czymś nieuniknionym. — Nieważne. Chciałbym przejrzeć dokumenty związane z misjami z ostatnich pięciu lat. — Naruto z zamyśleniem, podtrzymując się za podbródek, potakiwał głową.

— Niestety, ale to niemożliwe! — Uzumaki ze stanu głębokiego zamyślenia z powrotem zaczął szczerzyć zęby.

Sasuke działało to na nerwy.

 I z czego on się tak cieszy? Palant...

 Jego pierwsze wrażenie o Naruto, jako dojrzałym władcy, całkowicie legło w gruzach.

— Widzisz, jako "nowy" mieszkaniec — Naruto zrobił cudzysłów palcami — nie możesz mieć dostępu do takich dokumentów. Wiem, że nie jesteś obcą osobą, ale muszę być lojalny przede wszystkim wiosce, chociaż, jakby nie patrzeć, jesteś jej częścią. To nie byłoby fair, gdyby moi podwładni pomyśleli, że faworyzuję moich przyjaciół...

— Dobra! Rozumiem. —Sasuke nie chciał dłużej słuchać monologu blondyna.

— Świetnie! Pamiętaj, wszystko w swoim czasie! — krzyknął szczęśliwy Naruto, do pleców przyjaciela, zanim zamknęły się drzwi.

Nadzieja matką głupich, a wszystkie mamy trzeba kochać...

Sasuke naprawdę wierzył, że dzięki Naruto rozwiąże całą zagadkę w raz, dwa. Jednak ten, mimo ogólnej głupoty, zaczął przestrzegać regulaminu, etyki pracy... Nie wiedział, jak to określić, stwierdził jedynie, że może to właśnie przemawia za jego głupotą —niewykorzystywanie swojej pozycji. Przecież to, o co "poprosił" nie było trudne do wykonania, ani w żaden sposób nie narażało Naruto na krytykę. Nikt nie musiał się dowiedzieć. Dało się to zrobić szybko, cicho i bezproblemowo.

Szybko, cicho i bezproblemowo...

 W głowie Uchihy pojawiła się pewna myśl, która całkowicie odzwierciedlała te trzy przysłówki: włamanie.

Wystarczyłaby chwila nieobecności Hokage. Drzwi prowadzące do pokoiku z aktami nie miały dziurki na klucz. Czyli klucza także. Idea ta wydała się Sasuke bardzo kusząca, ale była zbyt piękna.

Brak jakiegokolwiek zabezpieczenia był zbyt podpadający. Praktycznie każdy mógł tam wejść i wziąć, co tylko by zechciał. Pozostawało jedno rozwiązanie. Dokumenty faktycznie ważne dla bezpieczeństwa wioski były trzymane w innym miejscu. W pilnie strzeżonym miejscu.

Sasuke głośno westchnął, przemierzając ulice Konohy. Miał taką ochotę na włam! Nie mógł sobie jednak pozwolić na aż tak podejrzane zachowanie. Wtedy nie mógłby w ogóle kontynuować śledztwa.

Właśnie! Co powinien zrobić, gdyby jakimś cudem nie udałoby mu się wyciągnąć niczego z akt? Popytać ludzi.

Sakura była znaną, szanowaną i (jak słyszał) lubianą osobą nie tylko w Kraju Ognia, więc w jej rodzinnej wiosce nikt nie powinien mieć problemu z powiedzeniem kilku zdań o niej.

Ale od kogo zacząć?

Podczas mierzenia wzrokiem społeczeństwa i szukania w nim pierwszego celu, do nozdrzy Uchihy doszedł apetyczny zapach. Sasuke odwrócił się o sto osiemdziesiąt stopni. Ichiraku ramen. Wstąpił do środka.

Właściciel budki z ramenem, jedynej w okolicy, znany był ze swojego gadulstwa, więc czemu miałby nie spróbować dowiedzieć się czegoś o Sakurze?

— Dzień dobry — burknął cicho Sasuke.

— Dzień dobry! Proszę! Kogo ja tu widzę?! To już tyle lat. Ty-le lat... Jednak o moim ramenie nie da się zapomnieć! — Właściciel niemalże od razu przeszedł z melancholijnego nastroju, wspominając długą nieobecność Uchihy, do jeszcze większej radości i dumy, którą sam u siebie zapoczątkował. Po chwili wpadł na pomysł.- Ayame! Ramen dla Sasuke!

Zmieszana Ayame wychyliła się zza parawanu, rumieniąc się lekko na widok klienta. Nigdy nie podkochiwała się w Sasuke, jak większość jej przyjaciółek z wioski, ale kto by się nie zarumienił na widok przystojnego mężczyzny, który rzekomo przepadł, jak kamień w wodę?

— Oczywiście wszystko na nasz koszt — dodał Teuchi*, śmiejąc się serdecznie.

— Dziękuję — odpowiedział Sasuke. — Mimo nowego wyglądu nadal czuje się tu klimat sprzed lat — postanowił wziąć Teuchiego na wspomnienia.

— Prawda?! Jest dokładnie tak, jak wtedy, gdy chodziliście na misje. Wasza trójka tak często tu jadała... A! Jeszcze pan Kakashi! Czwórka! — Mężczyzna uważał to za bardzo ważny fakt, dlatego z wrażenia, że sobie o tym przypomniał, uderzył ręką w blat.

Sasuke był trochę zdziwiony entuzjazmem właściciela knajpki. Teuchi nie miał do niego żadnych uprzedzeń. Właściwie Uchiha nie pamiętał, aby ten miał w przeszłości jakichkolwiek wrogów. Stwierdził, że jest on jedyną osobą, której przyznałby order za bycie najbardziej pokojowym człowiekiem na świecie.

— Dokładnie, czwórka... Właśnie, proszę pana. Pamięta pan Sakurę, tę dziewczynę z naszej drużyny?

— Ależ oczywiście! Cudowna osoba i profesjonalna kunoichi w jednym! Pewnego razu, będąc tu z Naruto, wyleczyła moją oparzoną rękę. To był taki mały wypadek przy pracy. Zaczęło się od tego, że Matsuo, który dostarcza produkty do naszej restauracji, spotkał w drodze do nas swojego kolegę, który wieszał szyld na pobliskim sklepie... — Sasuke spostrzegł, że to nie będzie historia krótka i na temat, dlatego, zdecydował się ją przerwać, póki było to jeszcze możliwe.

— Cieszę się, że Sakura mogła panu pomóc. — Przed Sasuke właśnie wylądował talerz z ramenem, podany przez Ayame. — Może wie pan, gdzie ją znajdę? Jeszcze tylko jej nie udało mi się spotkać, a chciałbym powspominać z nią stare, dobre czasy.

Uchiha widząc zamyślenie na twarzy Teuchiego zaczął jeść ramen. Chociaż nie był specjalnie głodny, to konsumował potrawę dosyć szybko. Unoszący się z nad dania aromat zachęcał do dalszego jedzenia. Po latach zrozumiał, dlaczego Naruto zawsze był w stanie tyle tego pochłonąć.

— Niestety, ale nic mi nie przychodzi do głowy...— Teuchi wyraźnie się zmartwił.

Martwi się, bo mówi prawdę i nie potrafi mi pomóc? Czy może coś wie i martwi się tym, że kłamie?

— Od jakiegoś czasu już tu nie przychodzi. — Sprzedawca jednak postanowił kontynuować, gdy zobaczył świetnie zagrany smutek Uchihy. — Zawsze przychodziła tu z Naruto, ostatnio nawet Naruto tu nie przychodzi, ze względu na obowiązki. Kiedyś przychodziła też z Saiem! Ale to i tak nijak się ma do obecnej sytuacji. Już dawno jej nie widziałem.

Sai. Znowu on.

Zalążek szacunku, który zaskarbił sobie Sai u Sasuke właśnie zniknął. Stał się dla niego strasznie denerwującą osobą. Irytującą.

Sasuke dokończył ramen, podziękował za pyszny posiłek i wyszedł. Wiedział, że nic więcej z niego nie wyciągnie.

Przechodził między stoiskami znajdującymi się na ulicy. Każdy handlarz chciał zwrócić na siebie jego uwagę. Głównie dlatego, że twarz Uchihy była dla wielu nowa, dlatego widzieli w nim potencjalnego, przyszłego klienta. Nie mogli przepuścić takiej okazji. Sasuke wykorzystywał sytuację i udawał zainteresowanie. Nawet przy stoisku rybnym, które śmierdziało nieświeżymi rybami starał się być bardzo uprzejmy.

Krępy, niski sprzedawca cieszył się z jego zainteresowania. Do czasu.

— Moja przyjaciółka kiedyś wspomniała mi o jakimś świetnym handlarzu ryb. Może mówiła właśnie o panu?

— Na pewno! Lepszego pan tu nie znajdzie! Mogę zadać niedyskretne pytanie? Jak przyjaciółka ma na imię?

— Sakura. Pewnie słyszał pan o niej. Właśnie! Nigdzie nie mogę jej spotkać. Nie widział pan jej ostatnio?

Sprzedawca wyraźnie zbladł.

— Tak, słyszałem o niej. Chyba nie ma osoby, która by o niej nie słyszała.— W głosie mężczyzny nie było już tyle zadowolenia, ile wcześniej.— Spotkałem ją raz, może dwa, ale nigdy z nią nie rozmawiałem. Musiał pan pomylić osoby. Zapewne ktoś inny polecił panu moje stanowisko.

— Ale może ją pan widział? Tak po prostu, gdy przechodziła ulicą? W końcu pracuje pan w samym centrum, na głównej ulicy w Wiosce. — Sasuke grał dalej.

— Właśnie dlatego, że jest to główna ulica nie przyglądam się ludziom. Na minutę tylu ich się tu przewija, że nie jestem w stanie każdemu się przyjrzeć, tym bardziej kogoś zapamiętać. Kiedyś starałem się to robić, ale jedynym efektem był ból głowy wieczorem.— Handlarz roześmiał się serdecznie. Tym akcentem dał do zrozumienia Sasuke, że na tym się ich rozmowa zakończyła.

Nie obserwuje ludzi? Oczywiście. W ogóle mnie nie zauważył i nie zachęcił do podejścia do jego nędznego straganu.

 Sasuke był lekko rozdrażniony. Handlarz na pewno obserwował ludzi, musiał przecież wyłapywać "ofiary" z tłumu, które zechciałaby zasilić swoimi pieniędzmi jego marny biznes.

Rozmawiając z kolejnymi osobami niewiele zyskał. Rozmyślając nad tym, jakie techniki podpytywania ludzi może jeszcze wykorzystać, poczuł strumień zimnej wody spływającej po jego plecach. Na kilka sekund przymknął oczy i w ostatniej chwili powstrzymał wybuch gniewu, gdy zobaczył przestraszone dzieci.

— Bardzo pana przepraszamy! — wykrzyknęła dziewczynka, której blond loki były porozrzucane we wszystkie strony.

— Ja tylko goniłem siostrę! To ją chciałem oblać! — powiedział chłopiec, wskazując na trzymany w ręku spryskiwacz do kwiatów.

— Spokojnie, nic się nie stało. — Sasuke nawet uśmiechnął się lekko, co pozwoliło rodzeństwu odetchnąć. Nie spodziewali się takiej reakcji. Byli przyzwyczajeni dostawać naganę od nieznajomych, którzy dosyć często byli poszkodowanymi w trakcie ich zabaw. — Ale byłbym wam bardzo wdzięczny, gdybyście mi pomogli.

— Oczywiście! — wykrzyknęli chórem.

— Znacie Sakurę?

— Tak! — Blondyneczka ucieszyła się z pytania zadanego przez nieznajomego. — Pani Sakura jest najlepszą osobą na świecie! Często pomaga mi...— Dziewczynka dostała kuksańca w bok od brata.

— Siostrzyczka chciała powiedzieć, że zawsze z chęcią leczyła nasze skaleczenia, gdy bawiliśmy się przy szpitalu.

— Więc już nie leczy?

— Nie...— odrzekł chłopiec, a jego siostra posmutniała.

— Ale czemu?

— Bo nie — dziecięcą szczerość. Przeliczył się.

— Musimy już iść, proszę pana. Za chwilę mama będzie nas wołać. — Starszy brat popchnął lekko siostrę, która wykrztusiła tylko "Do widzenia." i po chwili nie było już ich widać.

Sasuke był już zmęczony. Nie dowiedział się niczego konkretnego, niczego, prócz tego, co sam wcześniej wiedział. Jak to było możliwe? Przecież Sakura nie mogła ot tak zniknąć! Miał wrażenie, że wszyscy są w jakiejś nienormalnej zmowie milczenia. Może to jest jakiś kiepski żart? Może mieszkańcy chcą się odegrać na ostatnim potomku klanu Uchiha, za te wszystkie lata krzywdy z jego strony?

To nie miało sensu. Mózg Sasuke prawie eksplodował. Nawet jak dla niego, to było za dużo, a wyobraźnia podsuwała mu coraz dziwniejsze scenariusze, które miały tłumaczyć całą sytuację. Dlatego usiadł.

Drewniana ławeczka była jedyną rzeczą, na której się nie zawiódł dzisiejszego dnia. Nie odstawała z niej żadna drzazga, a dodatkowo okazała się bardzo wygodna dla jego wykończonego tyłka.

Korzystając z chwili spokoju, którą sam sobie załatwił, przymknął powieki i zaczął wdychać głęboko powietrze. Mimo, że przebywał na świeżym powietrzu, czuł pewnego rodzaju duszność, której chciał się pozbyć. W takim miejscu łatwo było także o przejrzystość umysłu.

Ławeczka była usytuowana na naturalnym wzniesieniu, na uboczu wioski. Wokoło było słychać tylko cichy śpiew ptaków, dochodzący z koron znajdujących się w pobliżu drzew. Trawę porastały kolorowe kwiaty, które pachniały dymem tytoniowym...

Sasuke zaczął się krztusić.  

Skąd u licha wziął się tu dym tytoniowy?

Nie musiał daleko szukać. Zza wierzchołka pagórka wydobywała się niebieskoszara smuga. Wstał i poszedł jej śladem. Chciał się dowiedzieć, kto przerwał mu chwilę relaksu.

Gdy stanął na najwyższym punkcie wzniesienia, pod swoimi stopami zobaczył leżącego na plecach mężczyznę, z jedną ręką założoną pod głowę i włosami spiętymi w kitkę.

Shikamaru.

Mógł się od razu domyślić. W końcu już dzień wcześniej poznał się na nałogu Nary. Nie sądził, by ktoś jeszcze w wiosce potrafił palić tak mocne papierosy, które były łatwo rozpoznawalne, dzięki gęstemu dymowi. Dotychczas spotkał tutaj góra pięciu palaczy, co na tak wielką osadę stanowiło znikomy odsetek.

— Przepiękne miejsce, prawda? — zaczął Shikamaru, patrząc gdzieś przed siebie. — Można tu spokojnie odpocząć. Jest tu cicho, miło i spokojnie. Wokoło znajduje się sama zieleń. Jednak jest pewna upierdliwa wada tego miejsca. — Nara skierował wzrok na Sasuke, który także zaszczycił go spojrzeniem. — Stąd wszystko widać.

Sasuke spojrzał na rozpościerającą się przed nim Konohę. Pagórek trochę się wcinał w teren zabudowany, przez co centralna część osady była bardzo dobrze widoczna. Gdyby Sasuke się skupił, to z pewnością rozpoznałby w tłumie kogoś znajomego.

— Wiesz, co to oznacza? — Shikamaru kontynuował. — Widziałem cię. — Lewa brew Uchihy powędrowała wysoko do góry. Nie miał pojęcia, o czym Nara bredził.

Widział go.

I co z tego?

Nic wyjątkowego.

Równie dobrze mógł wypatrzeć milion innych osób, z tego jakże dobrego, punktu obserwacyjnego.

— Rozmawiałeś z ludźmi. — Shikamaru ponownie zawiesił wzrok gdzieś w przestrzeni. — Nie z kilkoma. Z wieloma, co dało mi do myślenia. Nie jesteś typem osoby, która sama rozpocznie rozmowę z obcymi ludźmi. A już na pewno nie pogawędkę na temat pogody. Musiałeś mieć ważny powód, a jednocześnie wspólny temat z tymi wszystkimi ludźmi. Takich tematów nie jest dużo. Bo o czym mógłbyś rozmawiać z mieszkańcami, po tylu latach nieobecności, z własnej inicjatywy? Jest tylko jedna taka rzecz. Przepraszam, osoba. — Sasuke lekko drgnął. Nie przypuszczał, że Nara da radę go przejrzeć. — Nie umknęła mi twoja wczorajsza reakcja. Bajeczka Saia w ogóle nie była przekonywująca, a ty w nią uwierzyłeś? Nie. Tego byłem od razu pewien. Eh...— Shikamaru westchnął. — Mówiłem temu głąbowi, żeby ci powiedział, że i tak prędzej, czy później wszystkiego się dowiesz. Ale na upór nie ma leku.

Shikamaru przerwał swoją wypowiedź, by dogasić papierosa o podeszwę buta. Gdy skończył, wstał i otrzepał spodnie, chociaż nie było to konieczne. Stanął twarzą w twarz z Sasuke. Był tego samego wzrostu, co on.

— Jednak to ja jestem strategiem. Naruto respektuje moje zdanie. Często zgadza się na moje wybory, chociaż sam wolałby zrobić inaczej. Tym razem też się będzie musiał z tym pogodzić — zrobił krótką pauzę i spojrzał swoim chłodnym, analitycznym wzrokiem na swojego słuchacza. — Sakura jest w wiosce.

Wyminął go, ale jeszcze przed zniknięciem między drzewami dodał:

— Wyjątkowo dobrze jej w zieleni.

*Teuchi to imię gościa od ramenu! A byłam pewna, że jest on bezimienny, dopóki nie zaczęłam pisać tego rozdziału xd Pewnie nie jesteście tym zachwyceni tak, jak ja xd


           Smutny Łoś: Nawet nie wiecie, jaka to frajda, móc publikować nieswój rozdział na nieswoim blogu. Mam nadzieję, że częściej będę tak robić <3

Witam, witam... i o zdrowie pytam?

Po prostu: "Cześć" xd

Przepraszam, że tak długo zeszło mi napisanie rozdziału (ha! niektórzy z Was pewnie całkowicie zwątpili!). W moich planach miał się on ukazać w lipcu. Więc "trochę" mi nie wyszło. Złożyło się na to kilka spraw: podjęta przeze mnie praca, niespodziewany gość w domu (na prawie dwa tygodnie), potem totalny leń, następnie wyjazd, na samą końcówkę wakacji, do Niemiec. Przyznam się, że nie najgorszą wenę miałam w tygodniu przed wyjazdem, gdy miałam masę rzeczy do załatwienia. <jak zwykle>

No cóż...

Mam nadzieję, że Wasze wakacje były udane, że wykorzystaliście je najlepiej, jak mogliście.

Czekam na Wasze opinie, co do rozdziału. Dziękuję Wam za ciągle rosnącą popularność, za komentarze i obserwatorów. Jesteście świetni! (Szczególnie dziękuję Menii, która dobiła się do mnie na gg ^^)

Btw jestem taka zua, że pewną kluczową scenę, która miała być na końcu tego rozdziału, zdecydowałam się przesunąć na początek następnego. Cieszycie się, prawda? Tak na serio, to zależało mi na czasie. Nie chciałam znowu przedłużać. Nie wiem też kiedy opublikuję numer trzy. Jak wiecie szkoła się zaczyna. Klasa maturalna... Minął niecały tydzień, a już mam dość, serio :(

A i tak żeby weselej było. SPOILER (jeśli nie czytacie mangi).
http://petalmedic.tumblr.com/post/94129578605/zipzapzheng-kakashi-you-had-one-job
To już nie jest spoiler xd
http://petalmedic.tumblr.com/post/93854394126
To natomiast świetnie oddaje moją reakcję na jeden z ostatnich odcinków Shippuudena (nie oglądam już od jakiegoś czasu, na ten jeden się skusiłam, ale z mangą jestem na bieżąco):  http://sasa-mederia.tumblr.com/post/94809436496/so-true