Prolog

Kolejny raz zaczęła odzyskiwać przytomność. Powoli dochodziło do niej, gdzie się znajduje. Ból dochodzący z różnych obszarów ciała nie pozwalał jej zapomnieć o tym, co się wydarzyło. Jednak to wykręcone do tyłu ręce dawały jej się najbardziej we znaki. Nie miała pojęcia, ile czasu się tu znajduje. Wywnioskowała, że musiało minąć wiele godzin, ponieważ ręce zdrętwiały jej w takim stopniu, że nie była w stanie poruszyć nawet najmniejszym palcem.

Mimo tego, że z każdą chwilą traciła zdolność do racjonalnego myślenia, zdecydowała się jeszcze raz przeanalizować całą tę beznadziejną sytuację, w której odgrywała główną rolę. Nie tylko chciała odgonić swoje myśli od narastającego bólu, ale także znaleźć jakąkolwiek lukę, niedoskonałość w tym wszystkim, aby móc się uwolnić z rąk oprawcy.

Znajdowała się w podziemnej jaskini, w bliżej nieokreślonym miejscu. Pomieszczenie, w którym była przetrzymywana było bardzo małe. Świeczka znajdująca się w jego rogu, oświetlała całą malutką przestrzeń. Klęczała. Jej pozycja była wymuszona przez kajdany, którymi była przykuta do ściany. Łańcuchy okalające jej nogi były tak krótkie, że nie mogła normalnie usiąść, nie mówiąc już o staniu. Jej ręce były skute osobno, tak aby nie mogła wykonać żadnego jutsu za pomocą dłoni oraz tak, aby żadna z dłoni nie dotykała ściany, dając dziewczynie możliwość uwolnienia się, przez zawalenie półki skalnej.

W takiej pozycji była całkowicie bezsilna i bezbronna. Nienawidziła się tak czuć. Przypominała sobie wtedy o przeszłości, w której była zależna od umiejętności innych. Teraz sytuacja nie była tak tragiczna, nie była złym duchem z przeszłości, bo obroniła innych. Teraz, gdy była sama mogła sobie na to pozwolić. W grę wchodziło wyłącznie jej bezpieczeństwo i życie. Nikogo więcej.

Nagle drzwi otworzyły się z impetem. Wiedziała co to oznacza: kolejną porcję pytań, na które nie odpowie, kolejne cierpienie, które była w stanie znieść dla wioski, dla swoich bliskich.

Do środka wszedł zielonowłosy, elegancki mężczyzna. Wyglądał niepozornie, ale ona już zdążyła poznać jego umiejętności. Emanowała od niego pewność siebie i opanowanie. Podszedł do niej krokiem pełnym gracji. Chwycił ją za podbródek i podniósł jej głowę tak, aby patrzyła mu prosto w oczy.

— Dosyć szybko odzyskujesz przytomność — stwierdził z zadowoleniem. — Domyślasz się, po co przyszedłem tu kolejny raz, prawda?— zamilknął na chwilę. — Powiedz mi, ile Konoha wie o naszej organizacji.

Dziewczyna patrzyła hardo w jego szare oczy i nic mu nie odpowiadała. Czekała tylko aż zostanie uderzona. Jednak to nie nastąpiło. Mężczyzna uśmiechnął się tajemniczo, widząc jej szczere zdziwienie, którego nawet nie ukrywała. Takiej reakcji oczekiwał i taką dostał. Odsunął się od niej i zawołał swojego towarzysza, który według niej był tylko marionetką w jego dłoniach. Tępym osiłkiem, który tylko wykonywał rozkazy przełożonego. Zawsze pojawiał się wtedy, gdy wymiotowała krwią i ktoś musiał posprzątać to, co po sobie pozostawiała. Zawsze wtedy, gdy zielonowłosy nie chciał pobrudzić swoich wypielęgnowanych rąk.

— Panie. — Wysoki mężczyzna wszedł do pomieszczenia. Był barczysty, a jego łysina lśniła w świetle żarówki.

— Rozkuj ją — powiedział do sługi, który popatrzył niezrozumiale na swojego Pana. — Eh... — Ciche westchnienie wydobyło się z jego krtani. — Czy ja kiedyś mówiłem niepoważnie?

W dziewczynie nadzieja odżyła na nowo, gdy osiłek drgnął, jednocześnie szybko wyciągając klucz z kieszeni. Czuła, że to może być jakiś podstęp, że coś w tym wszystkim nie pasowało, ale serce samo zaczęło jej mocniej bić. Po chwili nie czuła już obezwładniających łańcuchów, jednak wciąż nie mogła się ruszyć. Była tak odrętwiała, że nawet rąk nie mogła opuścić. Próbowała, ale było to zbyt bolesne.

— Chciałbym cię zaprosić na małe przedstawienie. — Usłyszała kpiący i jednocześnie zmysłowy głos mężczyzny, w którego szarych oczach pojawił się błysk satysfakcji. — Przyszykowaliśmy je specjalnie dla ciebie, więc mamy nadzieję, że je docenisz. To od ciebie zależy jego koniec — powiedział i ruszył wolnym krokiem w kierunku drzwi.

Jego sługa podszedł do niej, chwycił ją w pasie i przerzucił sobie przez ramię. Dziewczyna jęknęła z bólu, gdyż jej kończyny nie mogły odpowiednio zareagować na tak nagłą zmianę pozycji. W tym czasie nadzieja z niej uciekła. Nie wiedziała, co zaraz ją spotka. Jedyne czego była świadoma to, tego że jeśli będzie się musiała bronić, to nic nie zrobi, bo nie będzie miała jak.

Po kilku minutach, które wlokły się dla niej niemiłosiernie, weszli do dużej, ledwo oświetlonej sali. Tutaj również nie było żadnych mebli, oprócz stolika na świecę, lustra i łańcuchów zwisających ze ściany, o ile można było je w ogóle nazwać meblami.

— Postaw ją tutaj. — Osiłek jak na komendę posadził dziewczynę na ziemi. Znowu została zaskoczona, ponieważ nie przykuto jej do ściany. Chociaż i tak w obecnym stanie nie stanowiła żadnego zagrożenia. Czuła, że nawet mrówki nie potrafiłaby rozdeptać.

- Po co mnie tu przyniosłeś? Żebym sobie popatrzyła na swoje odbicie?! I bez niego wiem, jak bardzo jestem poturbowana!- Dziewczyna, chociaż zaczynała mówić spokojnie, nie mogła ukryć gniewu.

— Cśśś... — szepnął zielonowłosy, przytykając palec do ust. — Napawaj się ciszą, póki jeszcze możesz. Zaraz zacznie się przedstawienie, podczas którego będziesz mi mogła powiedzieć wszystko, co chcesz.

Naprawdę miała już dość.

Próbowała się skupić, ale w tym czasie, po drugiej stronie lustra, rozbłysło jasne światło żarówki. Ujrzała tam jasne pomieszczenie, do którego zostali wprowadzeni jacyś więźniowie. Chociaż oboje mieli ciemne worki na głowach, to po posturze poznała, iż byli to kobieta i mężczyzna. Stwierdziła, że to ogromne lustro musi być lustrem weneckim, ale wiedza ta niewiele jej dała, gdyż dalej nie rozumiała, po co to wszystko. Poczuła się jak policjant na przesłuchaniu. Jednak policjant miałby tę przewagę, że wiedziałby kogo przesłuchuje i jakie pytania najprawdopodobniej padną. Ona musiała czekać na rozwój wydarzeń.

Zielonowłosy zapukał w szybę dwa razy. Zamaskowani ninja, stojący spokojnie obok więźniów wyciągnęli kunaie i ściągnęli worki z głów przetrzymywanym.

Dziewczyna wybałuszyła oczy, a serce niemalże jej stanęło.

— Oni nic nie wiedzą! — wykrzyknęła agresywnym tonem.

— No proszę, umiesz jednak mówić. Dopowiesz coś więcej?

— Nie mogę... — powiedziała sama do siebie, ale i tak jej ciche słowa rozniosły się po sali.

— Och, proszę cię. To tylko parę informacji. Pomyśl tylko, ile są warte informacje, a ile oni — powiedział, wskazując głową na więźniów. Dziewczyna spuściła głowę. Nie chciała słuchać.

To jest tylko szantaż, zaraz coś wymyślisz, to nie mogą być oni...— powtarzała sobie w myślach bezustannie.

Wtedy ktoś szarpnął ją za włosy i zmusił tym samym, aby skierowała wzrok na lustro weneckie. Próbowała wyobrazić sobie, że jest to zwykłe lustro, że zobaczy tam swoje odbicie, zamiast wnętrza sąsiedniego pomieszczenia. Jednak widok więźniów psuł każdą iluzję, którą próbowała się nakarmić.

Szef, tak nazywała zielonowłosego w myślach, podszedł do szyby i zapukał w nią dwa razy. Ninja od razu zareagowali na jego komendę. Czubkiem kunai przejechali wzdłuż rąk u obu uwięzionych. Od samych palców dłoni, aż po ramiona. Kobieta zaczęła płakać i krzyczeć, jednak nie z powodu bólu. Próbowała coś powiedzieć. Niestety zdania nie przebijały się przez cienką warstwę szyby. Natomiast mężczyzna zacisnął mocno usta. Aż za nadto widoczne było, że chciał wesprzeć w ten sposób kobietę, która co chwilę na niego zerkała.

— Kochana, masz mi coś do powiedzenia? — zapytał Szef.

Jego ulubiona kunoichi, jak ją zwykł określać, zdążyła mu już wielokrotnie zaleźć za skórę, jednak podziwiał jej silną wolę i upartość. Miał ogromną satysfakcję, doprowadzając ją do stanu rozdarcia emocjonalnego, w którym teraz się znajdowała. Jej jeszcze szerzej otwarte oczy, trzęsące się usta i słyszalny, przyspieszony oddech doprowadzał go niemal do ekstazy. Był pewien, że za chwilę upartość kunoichi schowa się gdzieś w najdalszym zakamarku jej umysłu i ustąpi miejsca pokorze. Czekał na ten moment.

— Wystarczy kilka słów, a zaraz koło nich zjawią się medycy, wymażemy ich tragiczne wspomnienia, cierpienie, które zostało im zadane wyłącznie przez ciebie i odstawimy ich ładnie do Konohy. Wydaje mi się, że jest to uczciwa propozycja, nie sądzisz? — Zielonowłosy uśmiechnął się serdecznie do roztrzęsionej dziewczyny, która wiedziała, że nie powinna pokazywać wrogowi żadnych emocji, ale w tym wypadku nie potrafiła tego zrobić. Łzy pociekły po jej bladych policzkach. Chciała je sobie otrzeć, ale ręce jeszcze nie były jej na tyle posłuszne. Szlochała. Łzy spływające po jej twarzy nie przyniosły spodziewanego ukojenia. Spowodowały tylko nieprzyjemne uczucie pieczenia, które niestety nie odwróciło jej uwagi od więźniów.

Zielonowłosy odchrząknął. Kunoichi mimowolnie spojrzała na niego. Trzymał on pięść jedynie kilka centymetrów od tafli lustra. Od razu rozszyfrowała jego gest. Chciał zapukać.

— Proszę, nie... — powiedziała cicho, chociaż starała się włożyć w to jak najwięcej stanowczości. Szef zapukał kolejne dwa razy. Tym razem ninja nie wykonali jednego, powolnego ruchu. Teraz kunaie wyglądały jakby wykonywały jakiś taniec. Lawirowały wokół więźniów. Jedne miały za zadanie delikatnie naciąć skórę bokiem swojego ostrza, drugie wbijały się w miękkie ciała, zadając okropny ból. Ściany były na tyle szczelne, że w pomieszczeniu panowała prawie idealna cisza, mimo emocji widocznych na twarzach przetrzymywanych.

Dziewczyna nie wytrzymała już tego. Lekceważąc stan swoich kończyn powoli się podniosła. Zachwiała się przy robieniu pierwszego kroku i runęła, uderzając żuchwą o ziemię. Nie umiała zamortyzować upadku rękami. Z ust Szefa wydobył się pogardliwy śmiech. Ona jednak na to nie zważała. Wiedziała już, że stając na trzęsących się nogach daleko nie zajdzie. Zaczęła się powoli czołgać, ale do klasycznego czołgania się było temu daleko. W końcu doszła do ściany, która ją interesowała. Lustro weneckie na szczęście nie było zbyt wysoko. Wyprostowała się. Jej ciało zmuszone do nagłego wysiłku zaczęło jeszcze bardziej drżeć, a jej oddech zaczął być jeszcze szybszy i głośniejszy. Dotknęła delikatnie chłodnej szyby, w momencie gdy została ona zbrukana krwią, która wytrysnęła z serc więźniów .

To już koniec. Doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Wiedziała także, że Szef miał rację. Tak naprawdę to ona zadała im największe cierpienie. Jakieś cholerne fatum ciągle powodowało, że to zawsze ona wszystko musiała schrzanić. Znowu była bezsilna i bezużyteczna. Tak jak kiedyś, chociaż obiecała sobie, że nigdy już taka nie będzie. Ale kolejny raz jej nie wyszło.

W tym momencie jej jedynym pragnieniem było to, aby ten koszmar się skończył. Tak bardzo chciała żeby wszystko się skończyło.

Nawet nie zauważyła, gdy zaczęła krzyczeć, a właściwie drzeć się wniebogłosy. Zielonowłosy zbliżył się do niej i szarpnął za jej włosy, aby znowu podniosła głowę. Kunoichi splunęła mu w twarz. Mężczyzna bardziej, niż ze zwykłym obrzydzeniem od razu się od niej odsunął. O mało nie zwymiotował. Tępy pomocnik, który do tej pory był wyłącznie marionetką, chwycił jej szczupłą szyję w swoje wielgaśne dłonie i zaczął ją dusić.

— Przestań! — krzyknął Szef, ku jego zaskoczeniu. — Nie zapominaj! Ona należy do ANBU! Jeśli ją zabijesz nie pozyskamy żadnych informacji, po jej śmierci! Jej ciało najprawdopodobniej zniknie!

W ułamku sekundy tępogłowy zabrał swoje ręce. Dziewczyna, która jakimś cudem ciągle trzymała dłoń na tafli lustra, zaczęła tracić przytomność. Żałowała, że osiłek jej nie zabił. Spadała niżej i niżej, w otchłań swojego umysłu, aż dotarła na ciemne dno. W tym samym momencie rozłączając rękę z lustrem. Jej jedynym sprzymierzeńcem, powiernikiem jej cierpienia, które koiło chłodem jej drżącą dłoń i jednocześnie najtrudniejszym wrogiem, z którym przyszło jej się kiedykolwiek zmierzyć.

Witam!

To mój drugi blog w "karierze" i pierwszy o tematyce Naruto, a ściślej SasuSaku. Kibicuję tej parze odkąd pamiętam i nie sądzę by kiedyś się to zmieniło.
Pomysł na opowiadanie zrodził się... dosyć dawno temu, poprzez inspirację innymi opowiadaniami, które nadal czytam.

Mam nadzieję, że prolog zachęci Was do dalszego czytania, chociaż samo opowiadanie nie będzie aż... takie okrutne (zasugerujcie się trochę szablonem, który nie jest przypadkowy). Czekam na Wasze komentarze. Nie ukrywam, że mają mi dać niezłego kopa i motywację do pisania dalej, ale nie oznacza to, że krytyki z chęcią nie przyjmę :)

Szablon wykonany przez Grace Wolf, za co jej jeszcze raz dziękuję! (I za cierpliwość też xd)

Pozdrawiam!